Drzewo - Ojczyzna. Dla powstańca

        Kontynuując wątek twórczości okolicznościowej, po poezji religijnej, przyszedł czas na wiersze patriotyczne. W moich tomikach jest ich niewiele, ale dziś w rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego pragnę przypomnieć dwa teksty: "Drzewo - Ojczyzna" - utwór napisany jeszcze w liceum z okazji Święta Odzyskania Niepodległości oraz "Dla powstańca", z początku studiów, dedykowany mojemu pradziadkowi, który zginął podczas wydarzeń roku `44. 

     Pierwszy tekst stał się piosenką, nagrodzoną kilkanaście lat temu w "Ogólnopolskim Przeglądzie Piosenek i Pieśni o Mojej Ojczyźnie" w Przedborzu, drugi ukazał się w kwartalniku dla środowisk polskich i polonijnych na świecie - "Nasza Rota". Oba wiersze zamieszczone zostały w debiutanckim tomiku "Wianek z myśli". 

     W tym wyjątkowym dniu publikuję je na tym literackim blogu, z myślą o wszystkich patriotach:

 

Drzewo - Ojczyzna 
 

Ojczyzna to drzewo

pnące się do góry

pień jego

to warstwy tradycji i kultury

korona to naród który liście rodzi

gałęzie jak rody się rozwijają

w niej się wychowują obywatele młodzi

zostawiają owoc życia niczym liście opadają  

                                                

nad ojczyzną Stwórcy ręka

niby słońce drzewo grzeje

i raz radość a raz męka

tak wiatr losu drzewem chwieje

i niejedną przysłał chmurę

oraz burze oszalałe

aby zniszczyć jej kulturę

i powalić drzewo całe

wiele wojsk atakowało

ptaki drzewo napadały

lecz korzeni nie wyrwało

tylko dzielne liście spadły

wieczorami i przez noce

błękit nieba gwiazdy łowi

 patrząc jak przez złe owoce

 drzewo się ku upadkowi

chyli czasami księżyca owal

życzliwie się śmieje

abyś Ojczyznę szanował

bo jak drzewo spróchnieje

Dla powstańca
 

Michałowi Gołowiczowi 

powstałeś krusząc łańcuch stagnacji
siłą swych działań  nie deklaracji

jak lew  którego łaknienie złości

szukałeś szlaków do zbóż wolności

miały być mąką potomnych chleba

znalazłeś drogę wiodła do nieba

(nie rosły zboża na ziemskiej bryle

dusza ma wolność ciało w mogile)

zastałem łańcuch walk rozerwany

Ojczyznę wolną  kraj ukochany

jak szczenię leżę w kojcu w pamiątkach

we krwi poległych w powstańców szczątkach

karmiony chlebem z mąki wolności

który nasyca głodnych miłości

   

(i nie zapomnę ani na chwilę

modlić się za tych co śpią w mogile)