Szarówki

rys. Olga Stodulska

        W piątek odbył się benefis 30-lecia pracy twórczej mojego przyjaciela Michała Budzisza. Miałem przyjemność prowadzić z nim rozmowę o radomskiej kulturze, przypomnieć napisany niegdyś dla niego wiersz „Trzy po trzy”, obecny na tym blogu, a przede wszystkim napisać wstęp do okolicznościowego katalogu, który zamieszczam poniżej: Budzisz kulturę          Gdybym miał go określić trzema słowami, napisałbym: Michał Wojciech Budzisz. W dwóch słowach, powiedziałbym mu: „Budzisz kulturę”. W jednym, nazwałbym go” Budzikiem”. Tak zresztą bywa nazywany w artystycznej branży. Kilka słów biografii. Michał Budzisz urodził się w 1962 roku, w Radomiu. Szpital św. Kazimierza, w którym przyszedł na świat, opisała sama Hanna Krall w książce „Zdążyć przed Panem Bogiem”. Zainteresowanie plastyką przekazał mu już w Szkole Podstawowej nr 13 i podczas zajęć w Młodzieżowym Domu Kultury nauczyciel, artysta plastyk Jerzy Jarzyński. Przez wie...

      Nazywam się Szary. Moje nazwisko jest równie nietypowe jak imię. Osobiście jednak bardzo je lubię, podobnie jak i samą barwę szarą, która zwykle przeważa w kolorystyce mojego ubioru.        Jak czytamy w Słowniku symboli, pod redakcją Władysława Kopalińskiego: „ludzie, lubiący barwę szarą są jakoby konserwatywni”, co w moim przypadku nawet by się zgadzało.       Z tego samego leksykonu dowiadujemy się, że szarość jest symbolem starości, siwizny, pokuty, pokory i smutku. Kolor szary jest także znakiem mądrości, nudy, jednostajności i przeciętności. W chrześcijaństwie to barwa Wielkiego Postu oraz żałoby. Na średniowiecznych wizerunkach Sądu Ostatecznego Chrystus króluje w szarym płaszczu.       Barwa ta posiada w języku polskim bardzo bogatą frazeologię, np.: szara godzina, szara eminencja, szary człowiek, szary koniec, szara strefa czy szare komórki. Wiele z tych frazeologizmów wykorzystałem w autorskim wie...

      Mam na imię Adrian. W czasach, w których mi je nadano, było bardzo mało popularne. Zresztą do dziś w kalendarzach pojawia się niezmiernie rzadko. Pod datą 8 września, kiedy obchodzę dzień imienin, nie wiedzieć czemu, widnieje jedynie jego żeński wariant Adrianna, a o ile mnie gramatyczna intuicja nie myli, droga derywacji jest odwrotna. To od męskiego imienia powstają odpowiedniki żeńskie. Cóż, być może to jeszcze jeden z przejawów emancypacji.        Pamiętam, że w szkole podstawowej byłem jedynym Adrianem. Sytuacja zmieniła się dopiero w liceum i na studiach, kiedy do grona znajomych dołączyli także moi imiennicy. Skoro zatem jest to tak mało znane imię, może warto wspomnieć parę słów o jego pochodzeniu i cechach charakteru, przypisywanych osobie, która je nosi.       W Słowniku imion, pod redakcją Jana Grzeni, czytamy, że imię Adrian wywodzi się z łaciny. Przydomek Hadrianus, utworzony był od nazwy starożytnego miasta Hadr...

       Ostatnie dni przyniosły kilka interesujących wydarzeń. Przede wszystkim ruszył kolejny rok szkolny. Jest to szczególny, bo dziesiąty rok mojej pracy w tym zawodzie. Wciąż kocham ten job i znów jestem „facetem z klasą”. Uroczystej inauguracji roku towarzyszyło otwarcie nowego skrzydła ZSO nr 6 im. Jana Kochanowskiego w Radomiu.       Weekend upłynął pod znakiem dwóch pisarzy Sienkiewicza i Gombrowicza. W całej Polsce czytane były bowiem fragmenty powieści „Quo vadis”, a w Radomiu dodatkowo fragmenty „ D zienników” Gombrowicza, w związku z trwającym festiwalem „Opętani literaturą”. I chociaż na temat twórczości Sienkiewicza mam to samo zdanie, co Gombrowicz, miło było po raz kolejny wziąć udział w tak zaszczytnej akcji jak Narodowe Czytanie i znaleźć się w tak zacnym gronie czytających jak: wiceprezydent Radomia Konrad Frysztak, radna Magdalena Lasota, dyrektor Wydziału Kultury Urzędu Miejskiego Sebastian Równy, aktorka Teatru Powszechnego Iwo...